Dag 1,
We, Anke, Wim, Anne en Niels zijn 's morgens om 11.00 met de auto naar Schiphol vertrokken waar we om 16.35 moesten vliegen met 'Inter Airlines',
de Turkse nationale vliegmaatschappij.
Het zou dit keer een trip worden met de hele familie waarbij Anne en Niels hun eerste vliegervaring konden opdoen.
We vertokken om 17.35 met een uur vertraging.
De gehele reis duurde 3 uur en 35 minuten waarbij we een uur voor de zomertijd moesten optellen. We vlogen met nieuwe Boeing 737-800 ingericht voor het maximale aantal mensen. Het was het een krappe boel met weinig beenruimte. Zelfs het gangpad was te nauw om goed te passeren.
Om 22.15 arriveerden we in Antalya waarbij we werden ontvangen door onze gids en reisleider Hasan. Uit het vliegtuig, koffers ophalen en in de bus. Na ca. 20 minuten rijden kwamen we bij het hotel waarna iedereen al snel naar zijn kamer vertrok.
De gehele rondreis hebben we doorgebracht in een middenklasse touringcar met een stoel of vier vrij wanneer het gehele gezelschap in de bus zat. Er was geen toilet aan boord maar wel een minibar waar we onze ergste dorst direct konden lessen. Gelukkig hadden we voldoende plasstops en hebben we nooit langer dan twee uur achtereen in de bus moeten zitten. Als je nu de reisomschrijving uit de catalogus van 'Kras'bekijkt zal je opvallen dat wij de reis net andersom hebben gereden. Hier was bewust voor gekozen vanwege de grote drukte zodat we niet in een file van bussen moesten rijden.
 |
|
Na het ontbijt, dat bestond uit allerlei salades (tomaat, olijven, komkommer, mais), anti-pasta, gekookte eieren, geitekaas, jam en Turks brood met koffie, thee of een sapje zijn we de bus ingestapt richting onze eerste bezichtiging.
Wat ons in eerste instantie opviel was het mooie landschap, de uitgestrektheid, frisse kleuren en bergtoppen bedekt met sneeuw. In het deel waar wij doorheen zijn gereden zie je veel landbouw en nagenoeg geen veeteelt. Vermoedelijk wordt dit alleen voor eigen gebruik gehouden. Je ziet wel vaak herders met kuddes schapen trekken door de groene weiden.
Na ca. 5 uur rijden incl. een koffiestop parkeerde de chaufeur zijn bus onderaan de kalkterrassen in het plaatsje Pamukkale. In dit dorpje zijn we eerst gaan lunchen die bestond uit een koud- en/of warm buffet naar keuze met resp. salade, tomaat, komkommer, worteltjes, olijven, uiringen en eigerechten, kip, vis, pasta, met als toetje veel zoete gerechten gemaakt van honing en pudding. De komende dagen zouden we vaak dezelfde lunch gebruiken. Na de lunch zijn we na -het afleveren van onze koffers in het hotel- doorgereden naar de oude stad Hierapolis.
Hierapolis, bekend vanwege de Necropolis en Apollo tempel uit de Griekse en Romeinse periode is één van de drie grote kuuroorden uit de tijd van de Romeinen. Bij de stad was een groot ziekenhuis aanwezig waar veel terminale patienten hun laatste dagen kwamen kuren. Vandaar ook de grote hoeveelheid aan graftempels, sarcofagen en grafheuvels. Alleen de kalkstenen sarcofagen zijn nog aanwezig, die van marmer liggen en veel musea opgeslagen.
Ca. 200m van Hierapolis liggen de kalkterrassen van Pamukkale.
De kalkterrassen ontstaan door het kalkrijke water van 53°C zijn lang niet meer zo mooi als 10 jaar geleden.
Ook mag je er niet meer in baden en er is maar één looppad aanwezig dat loopt van het dorp naar de terrassen.
Om het monument weer in de oude staat te krijgen is een speciaal irrigatie programma opgesteld met een doorloopperiode van 22 dagen.
Per periode wordt er maar een deel van de terrassen onder water gezet.
Je moet het dus maar treffen dat je de terrassen vol met water kunt aanschouwen.
Bij ons bezoek stond er een deel onder water wat je niet kon zien.
Ons hotel lag ca 2 km van de terrassen verwijderd. Het was een luxe complex met hotelcabines op een buitenterrein. Het complex had tevens kuurbaden waarvan een met het helende kalkhoudende bronwater van 53°C. Na een lekker bad en het diner konden we 's avonds nog genieten van de lokale buikdanseres die elke man wel een miljoen Lira armer maakte.
De totale reisafstand van deze dag bedroeg ca. 340 km. Om de totale reisduur in de bus berekenen moet je gemiddeld 70 km/h aanhouden. Veel wegen in het Zuid-Westen lopen door het Taurusgebergte en daarbij vind je ook nog eens weinig snelwegen.
Dag 3,
Deze dag lag onze eindbestemming aan de Egeïsche zee.
Het zou een klein dorpje worden nabij het toeristische Kusadasi.
Onderweg brengen we een bezoek aan de antieke stad Aphrodisias, de stad van de godin van de liefde,
waar we onder andere de tempel van Aphrodite en één van de grootste stadions uit de Turkse oudheid hebben gezien.
In Aphrodias was de Romeinse beeldhouwerschool gevestigd die uit die periode stijlvormend werk heeft achtergelaten.
In de namiddag bekijken we de resten van een van de zeven wereldwonderen die te vinden is in Turkije de enige pilaar die nog overeind staat van de tempel van Artemis. De ooievaar bovenop de pilaar heeft meer bekijks dan de resten van de tempel zelf.
Na een vermoeiende busrit zijn we door gereden naar het hotel. Eén van de hotels mooiste tot nu toe. Het complex ligt tegenaan de rotsen in een kleine baai met uitzicht op zee. De reisafstand op deze dag bedroeg ca. 235 km.
 |
|
|
Toen we door de vervallen stad liepen zagen we onder andere de keizer Dominitianus tempel, de keizer Hadrianus tempel, een Romeins badhuis, de Celsus-bibliotheek en het grote stadstheater. De bibliotheek is wel het best bewaard gebleven bouwwerk. Je kunt je dan een beetje voorstellen hoe het in die tijd daar geweest is. Wanneer je loopt vanaf de Hercules poort naar de bibliotheek door de zuilenstraat -die indertijd overdekt was en waar bij grote hitte water over de straat liep om het wat aangenamer te maken- waan je jezelf tussen de mensen in witte gewaden die rustig hun weg gingen.
’s Middags hebben we een bezoek gebracht aan Sirince, een oud Grieks dorpje, vooral bekend om het handwerk. We zijn uitgenodigd door twee aardige vrouwen voor een kopje thee bij hun thuis. Het doel was ook wat van hun handwerk te verkopen. Ze hadden borduurwerk, gebreide sokken, handschoenen en tafelkleedjes in de aanbieding. Het dorpje ligt tegen een heuvel en geeft een goed beeld hoe het vroeger moest zijn geweest. Het was een goede gelegenheid om kennis te maken met de lokale bevolking en het leven van alledag.
Overnachting wederom in het mooie hotel aan de Egeïsche zee waar we de laatste twee avonden telkens de zon in deze zee hebben zien ondergaan. Je kon ook vanaf het zonneterras in de zee baden. Met duikbril en snorkel hebben we ook nog wat kleurige visjes waargenomen. De reisafstand op deze dag bedroeg ca. 140 km.
Dag 5,
Na het ontbijt zijn we wederom de bus ingestapt richting het zuiden naar Dalyan, de Biesbosch van Turkije.
Na de lunch zijn we de boot ingestapt richting het schitterende strand Iztuzu.
Gedurende deze boottocht van 2 uur (heen en terug) voeren we ook langs een aantal rotsgraven uit het Lycische tijdperk.
Het Iztuzu strand bekend om haar schildpadden carretta carretta, die alleen op het oostelijke deel in het najaar te zien zijn.
Het westelijke deel is vrij toeristisch.
Dit is ook het deel waar je wat kunt zwemmen en wandelen op het strand.
Al op de heenweg door de rietplassen begon het hard te regenen zodat het zwemmen niet zo aantrekkelijk was. Na onze natte bootreis zijn we doorgereden naar Fethiye voor de overnachting.
Het hotel waar we moesten logeren was één van de slechtste uit de reis. We hadden geen warm water, geen televisie, matige en net voldoende maaltijden en als 'apotheose' van de avond een voorstelling van een verklede mannelijke buikdanser. Dus vroeg naar bed want in de omgeving was niets te doen. De reisafstand op deze dag bedroeg ca. 390 km.
Dag 6,
Vanaf Fethiye zijn we via Korkuteli en het Taurusgebergte terug naar Antalya gereden.
Onderweg brachten we eerst een bezoek aan aan de oude Lycische hoofdstad Xanthos,
de grootste stad uit het Lycische rijk en gelegen in het meest vruchtbare deel van het Xanthosdal.
We zagen daar nog vele overblijfselen uit de roerige geschiedenis van de plaats.
Dit is de plek waar onze Sinterklaas heeft gewoond.
In die tijd was Xanthos onderdeel van Griekenland.
Vervolgens stappen we weer in de bus richting een tapijtknoperij waar u alle uitleg krijgt over dit oude ambacht. Het betreft een nationale coöperatie die door de overheid gestimuleerd wordt werkgelegenheid in het binnenland te creëren. Je kunt daar voordelig zonder belasting te betalen tapijten kopen. De tapijten worden ter plaatse of bij de bevolking thuis gemaakt. De collectie loopt uiteen van wol, katoen, en zijde of een combinatie hiervan. De prijzen variëren van ca. 500 tot 100.000 Euro. Er lagen tapijten bij waar twee mensen samen anderhalf jaar lang aan hebben gewerkt.
Na de lunch op een plateau in het water reden we naar de prachtige, grillige kloof van Saklikent. Aan het begin van deze kloof van 18 kilometer kun je schoentjes huren om de kloof in te gaan. Het water is grijs vermengd met heel fijn zand. De wanden van de kloof zijn spekglad gesleten van het schurende water. De stroming was bij ons bezoek enorm en heeft diepe geulen geslepen in de bodem van de kloof.
Met een nat pak terug in de bus richting Antalya. De buschaufeur was daar niet zo blij mee maar met een vest onder je achterse mochten we toch gaan zitten. Het hotel in Antalya was zeer luxe. Vermoedelijk zijn de kamers ooit gebruikt als appartement. Het complex lag direct aan de middelandse zee op ca. 6 km van het centrum van Antalya. Je kon dus naar keuze zwemmen in het zwembad of in de zee. De reisafstand op deze dag bedroeg ca. 280 km.
Dag 7,
De laatste dag stond in het kader van een bezoek gebracht aan het centrum van Antalya.
Echter voordat we hiernaar toe gingen moesten we eerst langs de lokale juwelenfabriek.
Niets bijzonders, en natuurlijk met een grote verkoophal.
Toch werd er nog wel wat gekocht door onze medepassagiers.
Zelf hebben we een gouden 'Oog van Alladin' gekocht voor de twee dames.
Niels heeft een zilveren pinkringetje gekregen.
Gelukkig duurde dit bezoek maar twee uur zodat we om 11.00 al bij de bazaar in Antalya uit de bus stapten.
De bazaar was ook niet wat we verwachten. Het groente en fruit gedeelte (ook het Turksfruit) was wel leuk maar het meer commerciële gedeelte van kleding en souveniers was de gebruikelijke ellende. Te opdringerige verkopers zonder respect voor de klant.
Al snel zijn we richting de Klokketoren, de Yivli Minare (gegroefde minaret) het symbool van Antalya en de oude stad gelopen. Via Ataturk boulevard en de Hadrianus poort kon je naar de oude stad en kwam je via wat gezellige oude straatjes bij het pitoreske haventje. Dit haventje is nagenoeg nog geheel in de oude staat en biedt ruimte aan wat kleinere authentieke visserschepen en plezierjachtjes.
Na een kopje koffie / thee zijn we weer met de bus naar het hotel gereden. Daar zijn we nog een aantal uurtjes gaan snorkelen in de middelandse zee.
Die avond hebben we buiten bij het zwembad gedineerd. De laatste avond van een weekje Turkije waarbij we naast alle dagen zon maar een middag regen hebben gehad. Kortom een prettige gedachte om mee naar bed te gaan.
Dag 8,
De laatste dag in Turkije.
De helft van het reisgezelschap had een week strandvakantie achteraan geboekt dus staat niet iedereen bij de bus naar het vliegveld.
De minder gefortuneerden rijden wel naar het vliegveld, vanwaar we om 12.20 zouden terugvliegen naar Amsterdam.
Ook nu weer vertrekken we met 40 minuten vertraging.
Voor de terugreis stappen we weer in hetzelfde vliegtuig als heen.
De reis duurt dit keer 3 uur en 50 minuten waarbij we er een uur mogen aftrekken vanwege de zomertijd.
Omstreeks 16.00 uur arriveren we in Amsterdam.
Na afscheid van onze medereisgenoten zoeken we weer de auto op om de weg naar huis te vervolgen.
Einde van een fijne familie reis!
Persoonlijke ervaringen,
Wat ons in eerste instantie opviel was het mooie landschap, de uitgestrektheid, de frisse kleuren en mooie berglandschappen. Ook de bevolking hebben we als zeer aardig ervaren wat echter niet altijd gold voor de jongere verkopers van T-shirts, horloges en andere souveniers die meestal opdringerig op ons over kwamen.
Na de reis konden we ook het gedrag van de oudere Turken in Nederland wel verklaren. Het is daar normaal dat je na 25 jaar gewerkt te hebben met pensioen gaat en je tijd verder besteed met lezen en spelletjes in het mannenhuis. Volgens onze gids zijn de Turkse emigranten in Nederland geen representatieve vertegenwoordiging van de volledige Turkse bevolking maar meer de minder goed opgeleide mensen uit de armere gebieden uit het binnenland.
Eten,
Het eten is zeer afwisselend en samengesteld uit veel groenten met een minimum aan vlees. De nationale drank Raki (smaakt naar het Griekse Ouzo) maar dan gemengd met water vonden we persoonlijk te slap. De appelthee (hoewel geen nationale drank) vonden we wel lekker. Ook de Turkse koffie beviel ons wel en helpt met wat citroensap volgens de gids ook goed bij diaree. Wat ons vooral goed smaakte was het 'Turks fruit' en de pannekoeken gevuld met groente. Het 'Turks fruit' moet wel vers zijn en is verkrijgbaar in veel smaken met b.v. cocos en pistache noten.
Wetenswaardigheden.