Aankomst
We zijn aangekomen in St. Gervais en zijn daar vanwege de slechte weersvoorspellingen direct naar het lokale gidsenbureau gestapt om ons te laten informeren over de weersomstandigheden en mogelijke wandelingen in de omgeving.
Het bureau Compagnie des Guides had een ruime keus in cursussen en georganiseerde gletsjertochten. Ook is het mogelijk met een privé berggids je eigen route uit te stippelen. We hebben gekozen om de volgende dag te starten met een Gletsjertocht vanaf de 'Aiguille du Midi' in Frankrijk (3800m) over de 'Valée Blanche' naar de 'Helbronner' in Italie (3400m). Een afstand van ongeveer 7 km onderlangs de Mont Blanc.
De resterende dagen wilden we besteden aan een korte trektocht vanaf Les Contamines naar Courmayeur en met de lift over de 'Valée Blanche' via Chamonix weer terug. Helaas werd het weer steeds slechter en moesten we halfverwege omkeren. Niet vanwege een beetje regen maar bij harde wind op grote hoogte is de lift over de 'Valée Blanche' buiten gebruik en de tunnel was nog niet heropend.
Gletsjertocht
We hadden met de gids Robbert Mallon afgesproken 's morgens om 6.00 uur in St. Gervais te vertrekken. We zouden dan om 7.00 uur in Chamonix zijn en met de eerste lift naar boven kunnen. Om 8.00 zouden we dan gereed zijn om te vertrekken richting 'Helbronner'.
Gelukkig was het die dag schitterend weer en verliep e.e.a. zeer voorspoedig. Ook Robbert beaamde deze bijzondere omstandigheden. Eenmaal boven aangekomen zijn we eerst naar het terras gegaan om ons te orienteren en wat bekende bergtoppen te zoeken. Het waaide nogal hard en de temperatuur lag net boven het vriespunt. Maar volgens Robbert zou het, met het verstrijken van de dag, snel wat aangenamer worden. Misschien wel te warm.
Om 8.00 was het tijd om in te binden en onze stijgijzers aan te doen.
Omstreeks 8.15 waren we gereed voor vertrek. Het eerste stuk liepen we via de oostelijke sneeuwkam naar beneden. Wim voorop en Robbert achterop om een goed overzicht te houden. Niels vond het in eerste instantie wel wat eng maar was daar al snel overheen. En de spanning nam plaats voor angst. Je moest af en toe wel goed uitkijken wanneer er een windvlaag aankwam. Deze waren hard en onvoorspelbaar. Eenmaal van de sneeuwkam af werd het al snel wat warmer en liepen we langzaam dalend naar ca. 3300m toe. Het spoor was duidelijk en goed te lopen.
Met aan onze rechter zijde de 'Mont Blanc' (4808m) , de 'Mont Blanc du Tacul' (4187m), en 'Refuge des Cosmiques' (3613m) van waaruit de meeste Mont Blanc beklimmingen worden gestart. De toppen waren goed te zien en je kon al enkele beklimmingen waarnemen. Intussen liepen wij verder richting Italie want we hadden nog ca. 4 uur voor ons liggen. De omgeving was schitterend en de tocht was verder niet echt moeilijk. De sneeuw was vrij stevig en een enkele keer moesten we over spleten heen stappen (max. 0.5 m breed).
Op de helft van de tocht zijn we gestopt om wat te drinken en wat kleding uit te trekken.
Van hieruit zouden we weer gaan stijgen en de temperatuur was inmiddels al flink gestegen.
Vlak voor de 'Pyramide du Tacul', toen we wat versnelden om snel het wat gevaarlijkere stuk over te steken,
kreeg Anke last van haar keel, ademhalingsproblemen en hartkloppingen.
Vermoedelijk te snel gestegen al op de tweede dag van de vakantie.
Na een paar slokjes Cola knapte ze wat op maar de rest van de tocht bleef ze er last van houden.
Zeker het laatste stuk waar we weer aardig moesten klimmen hebben we regelmatig een rustpauze ingebouwd.
Eenmaal bij de 'Helbronner' aangekomen zijn we weer direct naar het terras gelopen om dit keer de Italiaanse zijde
te bekijken.
Eenmaal uitgerust zijn we met de Panoramalift weer terug gegaan naar ons startpunt en vandaar weer met de lift naar beneden. Gelukkig toen we beneden kwamen waren de klachten van Anke weer even snel verdwenen als dat ze gekomen waren. Met z'n allen hadden we alleen wat vermoeidheid verschijnselen overgehouden. Maar dat na 5 uur lopen met stijgijzers is niet zo verwonderlijk.
Trektocht
De geplande trektocht zou 5 dagen duren. We hebben de eerste nacht geslapen in de 'Chalet Des Contamines' van de S.A.F. in Les Contamines. Een functionele nette hut voor maar ca. 25 personen. Van hieruit zijn we via 'N. D. de la Gorge' via 'Col du Bonhomme' (2329m) naar de refuge 'De la Croix du Bonhomme' (2439m) gelopen. Dit betekende 1300 m stijgen op de eerste dag. Niet slim maar met wat tussenstoppen toch nog in 5 uur gelopen.
De hut is ook van de S.A.F. en is gerestaureerd tussen 1990 en 1995 en biedt naar schatting wel ruimte voor 100 personen. De opzet is milieuvriendelijk en voorzien van duurzame gebouwinstallaties. De energieopwekking voor het warmwater, de vloerverwarming en elektriciteit vindt plaats met zonnepanelen. Dus geen zon is een koude douche. Helaas hadden we die dag weinig zon gehad en waren bovendien ook de twee toiletten in de hut defect zodat iedereen gebruik moest maken van het buitentoilet, dat zeker dateerde van voor 1990.
De volgende dag zijn we via 'Col des Fours' (2665m) naar de refuge 'Des Mottes' (1870m) gelopen.
We vertrokken in dichte mist en een motregentje.
Voordat we echter bij 'Col des Fours' waren aangekomen was de motregen overgegaan in onweer met flinke buien.
Daar we op de col dus geen hand voor ogen meer zagen en alle merktekens waren ondergesneeuwd was het opletten geblazen.
We moesten zo'n 45° dalen in de sneeuw onder niet al te beste condities.
Na ca. één uur zoeken en voorzichtig dalen liepen we onderuit de wolken.
Het dal kwam in zicht en we hadden exact de goede weg gevolgd.
Wat wil je nog meer.
Helaas was het nog niet droog en het bleef regenen tot aan de volgende hut.
Omstreeks 16.00 kwamen we daar aan en zijn we gezellig bij de kachel gaan zitten.
De verblijfsruimte van de refuge 'Des Mottes' bestaat uit een boerenschuur die is omgebouwd tot een gezellige ruimte.
De slaapzalen hebben veel weg van twee omgebouwde stallen waar 's winters de koeien zo weer in konden.
Vermoedelijk stonden ze 's zomers in de wei zodat er wat wandelaars in konden slapen.
Geintje!! In elk geval was de sfeer goed en welke vermoeide wandelaar ligt er nou 's nachts wakker.
Dit laatste bleek maar al te waar, want de volgende morgen bleek dat het de hele nacht noodweer was geweest.
Donder, bliksem, regen en sneeuw en wij hadden daar doorheen geslapen?
Enfin, na het ontbijt moesten we beslissen of we door gingen naar de refuge 'Elisabetta Soldini' of dat we via een andere weg terug gingen naar ons startpunt.
We hebben voor het laatste gekozen en zijn via Les Chapieux terug gelopen naar de refuge 'De la Croix du Bonhomme' waar we al eerder hadden overnacht.
Wederom veel stijgen maar wel via goede paden.
Alleen het laatste stuk hebben we weer door de wolken gelopen.
Goed opletten en op het pad blijven.
Omstreeks 16.00 kwamen we in de hut aan en hadden we weer 1100m stijgen achter de rug.
De toiletten waren nog niet gerepareerd en het water was nog kouder dan de vorige keer.
Ook het avondeten was hetzelfde als de vorige keer. Maispap met stoofvlees en kaas met chocoladecake na.
De volgende morgen zijn we weer op ons gemak terug naar de auto gelopen.
We zijn gestopt op 'Col du Bonhomme' en bij de refuge 'La Balme' (1706m).
Het was een mooie dag en het landschap bestond uit groene weiden afgewisseld met sneeuwvelden. Vanaf 'Col du Bonhomme' kon je met de verrekijker zien hoe een aantal mensen de 'Mont Blanc' beklommen. Een aantal kleine stipjes in de sneeuw. Ongeveer twee uur later konden we onze rugzakken weer in de auto opbergen en een plaatsje voor de laatste nacht gaan zoeken. Was het verstandig geweest om te keren of hadden we toch met de lift terug gekund? Wie zal het zeggen. Misschien kunnen we een andere keer het gehele traject lopen.
Het Italiaanse gedeelte van de alpen blijft lokken.
Laatste dag
De laatste dag stonden we op met regen en hebben we besloten de ijsgrot 'Le Montenvers' bij Chamonix te gaan bekijken. In deze grot zou het immers wel droog zijn.
Je kunt er op drie manieren komen;
Of lopen via het 'Mer de Glace' (een 7 km lange gletsjer) vanaf 'Valée du Blanche', of vanaf 'Plan de 'l Aiguille' onderlangs de Aiguilles van Chamonix (de veel gelopen 'Henri Vallot-route') en met de tandradbaan bij de ijsgrot weer naar beneden, of een retourtje met de tandradbaan vanaf Chamonix.
Wij vonden het bezoek niet echt indrukwekkend maar het moet in de tijd dat deze grot is uitgehakt (19e eeuw) wel veel werk zijn geweest. Waarschijnlijk dit werk en de logistieke organisatie -die daarmee verband hield- maken de grotten voor veel mensen aantrekkelijk.
Maar het is als met zoveel van deze dingen. Ga je wel, dan kun je er een onbevredigend gevoel aan over houden en -ga je niet- dan is het in elk geval zo !!